می روم!

                   اما با حسرت ، و نگاهی آکنده از غم

                                                                        غم فرصتهای از دست رفته....

 این دست ترس است که مشت بر سرم می کوبد و مرا در باتلاق عمر دفن می کند!

 

کاش از ایمان برای خود خنجری ساخته بودم ، تا مرا از این سرکوبی نجات دهد!

 

و ای کاش از امید زره ای بر قامتم بافته بودم ، تا مرا از تیغ زهر آلود نومیدی برهاند!

 

و ای کاش از عشق طنابی بافته بودم ، تا مرا به حقیقت برساند!

 

 

 

 و عشق هنوز زنده است!

 

آتشی است زیر خاکستر ، که با تلنگری چون ایمان شعله ور می شود.

وایمان!

             همان دانه که سر در خاک پنهان کرده است.

کافی است پنجره دل بگشایی تا نوری از حقیقت به آن بتابد.

و چشمه دل جاری سازی تا با آب امید آن را سیراب کند...

 

"آتش است این نای باد و نیست باد              هر کس این آتش ندارد نیست باد"